Rezydencja Sandro Gowna

Noc była długa i nie obyła się bez koszmarów, których tematyka głównie dotyczyła nieudanego eksperymentu i utraty wzroku w lewym oku. Było to związane z prośbą, zadaniem, a może nawet i rozkazem jego przybranego ojca, w którym kazał wrócić mu do domu dopiero po utworzeniu trzech silnych czarów które mogłyby przynieść prestiż i chwałę ich nazwisku - na które Ainz jeszcze nie zasłużył w mniemaniu obu mężczyzn, temu się nim nie posługiwał.
Poranek również nie należał do przyjemnych, mianowicie obudziło go słońce, żarzące go w twarz. Obracał się kilka razy, ale promienie zawsze znajdowały jakoś drogę do jego lica, przeszkadzając mu w śnie. W końcu zmęczony ciągłym unikaniem słońca, wstał. W pierwszej kolejności udał się do łaźni, umiejscowionych w piwnicy, chciał się obmyć z brudu dnia minionego.
Już po skończeniu tej przyjemności, która za niedługi czas miała stać się prawdziwym rarytasem, udał się do jadalni, przekąsić niewielki lecz smaczny posiłek, przygotowany przez Jizabelę, pałacową kucharkę i elficką niewolnicę. Po zjedzeniu lekkiego posiłku, następnym celem na liście Ainza było odwiedzenie biblioteki, jeśli miał wyruszyć w podróż, dobrze by było przygotować się do niej teoretycznie. Na początek odszukał książkę o dzikich stworzeniach żyjących na pustyniach tej krainy, co by przypomnieć sobie już dawno wchłoniętą wiedzę. Następnie znalazł zapiski o wampirach, wcześniej nie interesował się tymi stworzeniami, ale w jego badaniach mogły się bardzo przydać.

Zagłębienie się we wszystkie te notatki zajęło Ainowi cały dzień.

Badania nigdy nie należały do szybkich i krótkich czynności, toteż nic w tym dziwnego że młody czarodziej spędził nad księgami i zwojami cały dzień. Informacje które sobie przyswoił były niezadowalające, choć poznał kilka podstawowych informacji, było to dla niego za mało. Musiał wiedzieć jak przeciwstawić się takim stworom, jak może wykorzystać ich cechy na swoją korzyść i temu podobne. To jednak postanowił zostawić na dzień następny. Powolnym krokiem udał się do jadalni, gdzie spotkał swojego mistrza, zasiadającego właśnie do kolacji, Ainz również nie omieszkał czegoś zjeść.
- Witaj Mistrzu, jak minął Ci dzień? - zapytał się z nieudawaną ciekawością, a po jego odpowiedzi i ewentualnej wymianie zdań, Ainz zaczął opowiadać co słychać po drugiej stronie.
- Ja dziś przypomniałem sobie wiedzę o faunie piasków naszej pustyni, dawno temu czytałem pismo Mistrza Rezenusa, więc dobrze że sobie to przypomniałem. Planuję dowiedzieć się jeszcze o faunie krajów ościennych, a może Ty Mistrzu masz jakieś wskazówki dla adepta podróży? - spytał się.

- Był pracowity - odparł krótko Sandro, rzucając w bok kość z uczepionymi jej wciąż resztkami mięsa. Jeszcze w locie została pochwycona przesz szczęki chochlika - czy też impa - który wyskoczył do góry by schwytać smakowity kąsek. Mały, używany przez Gowna jako zwierzątko demon umknął wcześniej Ainzowi skryty po drugiej stronie stołu. - Unikać podróży lądem - odparł krótko czarodziej. - Za pustynią czekają pełne tych nędznych elfów Gryfie Stoki, a dalej pustkowia Elyrii. Podróże morskie są o wiele bezpieczniejszym rozwiązaniem.
Po tym mistrz Ooala zajął się spokojnie jedzeniem, obsługiwany przez usługującą przy stole w milczeniu elficką niewolnicę. Kiedy w końcu skończył, dał gestem znać by dziewka sprzątnęła i rozsiadł się wygodnie na krześle, jednocześnie wyjmując i nabijając fajkę.
- Jutra z rana opuszczam miasto w ważnej sprawie na kilka dni - oznajmił, po pyknięciu kilka razy. - Jakiekolwiek sprawy jakie miałbyś do mnie przed wyjazdem kieruj wtedy do Lesheta.
Miał rzecz jasna na myśli nieumarłego sługę pełniącego funkcję zarządcy posiadłości.
- Tymczasem muszę dokończyć moje przygotowania - zakończył wstając od stołu i ruszył na piętro. Imp ruszył za nim, przed opuszczeniem pokoju odwracając jeszcze w stronę Ainza swoją okrągłą, czerwoną głowę by wyszczerzyć w uśmiechu szereg ostrych jak brzytwa zębów.

Ainz z uwagą oglądał jak Imp wybija się w powietrze, żeby pochwycić kość rzuconą mu przez Mistrza, zaprawdę pocieszne zwierzę - jeśli tak można owe stworzenie nazwać. A więc, według rad Sandro, Ainz powinien podróżować drogą morską, na pewno weźmie to pod uwagę na początku podróży.
- Dziękuję za podzielenie się swą mądrością, Mistrzu. - odparł, gdy ten skończył mu doradzać. Gdy tylko mag wstał od stołu, Ooal również to zrobił, żeby oddać mu szacunek i dopiero gdy ten zniknął, usiadł i wrócił do swojego posiłku.
Po zakończeniu kolacji, aspirujący mag udał się na spoczynek, chciał wypocząć żeby wstać o świcie i móc kontynuować naukę.


O świcie do pokoju Ainza weszła elficka niewolnica, której poprzedniego dnia kazano obudzić mężczyznę o wczesnej porze. Ooal od razu popędził do łaźni i po drodze kazał niewolnikom przygotować mu jakieś śniadanie. Po załatwieniu wszelakich potrzeb fizjologicznych, chłopak udał się do biblioteki, gdzie odszukał parę książek traktujących o niebezpiecznych morskich stworzeniach, sposobach na radzenie sobie z nimi i również księgi traktujące o morskich ludach, których należy się wystrzegać, a których wręcz przeciwnie. Jeśli w ten czas, przyszedł do maga niewolnik zapowiadający wyjazd jego mistrza, zjawił się na dziedzińcu żeby go pożegnać, a następnie wrócił do biblioteki żeby się pouczyć. W różnych odstępach czasu, służba miała przynieść mu jedzenie i zioła, wspomagajace myślenie i coś do picia.

Nauka tego dnia była bardziej owocna niż dnia poprzedniego, Ainz dowiedział się wiele przydatnych rzeczy, a co niektóre nawet zapisał co by mieć przy sobie notatki w razie czego. Mając jeszcze trochę czasu przed nocą, młody mag zagłębił się w księgi historyczne szukając informacji o jakichś magicznych artefaktach, zaginionych na przestrzeni dziejów. Już po odnalezieniu odpowiedniej księgi, Ainz zabrał ją pod pachę, żeby przeczytać w pokoju przed snem.
Wracając powoli do swojego pokoju, chłopak postanowił odwiedzić nieumarłego który pełnił teraz rolę zarządcy.
- Witaj Leshecie. - przywitał się. - Myślę że w ciągu paru następnych dni wyruszę w moją podróż. Sądzisz że mógłbym sobie pozwolić zabrać jednego niewolnika w roli tragarza? Do tego, myślę że przydałoby mi się trochę więcej pieniędzy, czy da się to zorganizować?

Nieumarłego zarządcę adept magii zastał w jego gabinecie, kiedy ten skrupulatnie układał w równe wieżyczki złote monety, jednocześnie zapisując coś na kawałku pergaminu. Leshet był już szkieletem, jego białe kości dokładnie wypalono z jakichkolwiek śladów skóry, a on sam dbał o to by były śnieżnobiałe i czyste, aby swym wyglądem nie wpłynąć negatywnie na postrzeganie swego pana. Ubrany był w eleganckie, fioletowe szaty, które luźno wisiały na jego "ciele". Kiedy Ainz odezwał się, czaszka podniosła na niego swoje mieniące się ciemnozielonymi przebłyskami oczodoły, a światło zdawało się przez chwilę zajaśnieć mocniej.
- Niewolnicy i pieniądze? - palce zarządcy zabębniły o blat, kiedy wypowiedział pytanie nienaturalnym głosem typowym dla nieumarłych. Wydawał się dobiegać jakby z innego świata... - Przykro mi, paniczu, ale mistrz Sandro jasno wyraził się przed wyjazdem, iż otrzymałeś już wszystko co powinno starczyć ci na podróż - oznajmił, nie wydając się nawet trochę skrępowanym leżącymi obok siebie złotymi monetami, kiedy udzielał takiej odpowiedzi. - Polecił jedynie by kuchnia przygotowała ci prowiant na kilka dni drogi przed wyjazdem, a także powiedział, że możesz użyć Selis jeśli przed podróżą najdzie cię podobna ochota - poinformował Ainza, nieskrępowany również zasugerowanym mu właśnie pomysłem wykorzystania jednej z niewolnych elfek służących w posiadłości. - Czy jest coś jeszcze w czym mógłbym pomóc?

- Nie, to wszystko. - odezwał się w odpowiedzi i się skłonił do wycofania. Oczywiście rozumiał że nie mógł on się sprzeciwić rozkazom jego pana, tym bardziej Ainz nie chciał tego robić. Jeśli Sandro uważał za słuszne puszczanie go z tym co miał, to być może tak było najrozsądniej. Ooal udał się więc od razu do swojego pokoju i przy dopalającym się już egzemplarzu świecy, otworzył księgę o artefaktach, ciekawy był co tam znajdzie.



Tego dnia poranek wyglądał tak jak zawsze, toaletka, łaźnia i śniadanie, a następnie udanie się do biblioteki i wyszukanie zapisków które miały pochłonąć mu cały dzień. Tym razem było to pismo o lądowych stworzeniach Cesarstwa, przeważnie tych groźniejszych, sposobach walki z nimi i o wykorzystaniu ich atrybutów po ich śmierci.

Magiczne artefakty zaginione na przestrzeni wieków? Ha! To była ciekawostka, jeśli ktoś chciał znaleźć coś na tyle potężnego by wykraczało poza przedmioty czarodziejskie występujące w Ald'Kal, którego ulice rozświetlały mistyczne lampy, zaś pałaców strzegli nieumarli wojownicy. Przedmioty tego typu były tematem legend i mitów, nie zaś dokładnych badań. Podobnie i historie ich dotyczące mogły być poddane pod wątpliwość. Jeśli zaś dokładne historyczne zapiski o podobnych artefaktach istniały, to z pewnością były to stare i cenne tomy, których nikt świadom ich zawartości nie trzymałby na wierzchu w bibliotece. W końcu wiedza w świecie pełnym sekretów jest zbyt cenna...

Wiadomości o artefaktach były wystarczające, żeby zacząć o nich marzyć i postawić sobie za cel odnalezienie chociażby najmniejszego. Ucząc się jednak o faunie Cesarstwa, musiał lepiej sprecyzować co konkretnie chciał wiedzieć, tak żeby zaoszczędzić jak najwięcej czasu. Skupił się więc na zwierzętach, stworach i potworach niosących największą zgubę na lądzie.

Największą zgubę, tak? Cóż... Najgroźniejsze i najpotężniejsze były zarazem najrzadsze, a połączenie tych dwóch czynników skutkowało niewielką ilością informacji. W końcu nie dość, że niewielu podobne stwory napotykało, to niewielu z tych szczęśliwców - lub pechowców, jak kto uważa - przeżyło spotkanie. Bohaterowie dawnych dni spotykając podobne istoty woleli natomiast skupić się na swojej heroicznej walce niż badaniu ich zachowań.

Pora zbliżała się do wieczorowej, a Ainz przyswoił sobie większość wiedzy której chciał. Zrobił odpowiednie notatki, które w przyszłości mogą mu się przydać i odszukał księgę o bardziej pospolitych stworzeniach, którą będzie mógł czytać podczas podróży.
- Służba! - krzyknął szperając w regale z książkami, a gdy tylko w drzwiach biblioteki pojawił się jeden z niewolników, Ainz wydał kolejne polecenie. - Znajdź mi okręt na pojutrze płynący do Cesarstwa i wracając dowiedz się czy jacyś podróżnicy, wybierający się w tę samą stronę, nie szukają towarzystwa maga, odpłatnego towarzystwa maga. - oznajmił i pozwolił odejść służącemu, a sam bardziej skupił się na szukaniu księgi o powszechniejszych stworzeniach Cesarstwa, na przykład o Centaurach.

Na okrzyk Ainza zareagował starszy mężczyzna długo już będący własnością mistrza Sandro. Wysłuchał on młodzieńca i praktycznie bijąc pokłony wycofał się, zapewniając, że wszystkim się zajmie. Uczeń Gowna kojarzył tego niewolnika, wiecznie przestraszony od czasu, gdy kilkanaście lat temu Sandro zabrał go do lochu na kilka za źle wypełnione obowiązki. Ainz nie wiedział jak jego mistrz ukarał wówczas niewolnika, ale mógł się domyślić, że nie były to łaskotki.
Mając to już z głowy spokojnie mógł zająć się przeszukiwaniem regałów w poszukiwaniu dzieła opisującego centaury oraz stworzenia żyjące na obszarze Cesarstwa. Po około dwóch minutach jego oczy w końcu natrafiły na "Plemion konioludzi opisanie", pióra Albrechta z Foye. Nie był to może czarodziej z Ald'Kal, ale leżące w Wolnych Marchiach miasto Foye było umiejscowione w terytoriach jakie centaury uznawały za swoje rodowite ziemie. Tam też było ich najwięcej. Książka była zakurzona i wyglądała na starą, prawdopodobnie została napisana na długo przed powstaniem centaurów-niewolników, które zniszczyło tak wielką część miast zachodu.
Pozostało zabrać się za czytanie lub poszukiwanie drugiej księgi - o kreaturach zamieszkujących Cesarstwo - żeby mieć to już z głowy, jednak nagle coś zmąciło ciszę panującą w bibliotece. Z parteru dobiegł Ainza dźwięk głuchego uderzenia. Po chwili kolejny. Szybko zorientował się, iż uderzenia są rytmiczne, a przy jednym wydawało mu się nawet, że budynek lekko się zatrząsł...

Na polecenie młodego maga do pokoju wszedł stary służący, Ainz dobrze pamiętał jak parę lat temu znikł na kilka dni w lochach za niedopełnienie swoich obowiązków. Mniej więcej w tamtym okresie, chłopiec nabrał więcej respektu do swojego mistrza i więcej szacunku do zadań które ten kazał mu wykonywać, bynajmniej nie było to wywołane strachem. Po jego odejściu, dużo czasu nie minęło, a mężczyzna odnalazł pożądaną księgę. Odłożył ją na bok i dalej szukał kolejnej, wtem coś na dole zahuczało. W pierwszym momencie nie obeszło to go za bardzo, jednak w chwili gdy zaczęło się powtarzać, nie tyle co zaciekawiło go to, a zirytowało. Odszedł więc od regału i wyszedł sprawdzić co się dzieje..

Ainz zawędrował na parter, a uderzenia nie ustawały... Wręcz przeciwnie, były coraz lepiej słyszalne i zdawały się dochodzić od drzwi wejściowych. Schodząc po schodach słyszał jak stary, nieumarły zarządca również wędruje na dół z wyższych pięter, klnąc soczyście. Dochodząc na dół mag kątem oka zauważył jak dwójka niewolników z jakby przerażeniem czmycha do dalszej części domu. W tym momencie wejściowe drzwi wypadły. Nie. Wyleciały z zawiasów, lądując z hukiem na podłodze dwa metry od miejsca, w którym powinny stać.
Wśród chmury dymu jaka wdarła się do pomieszczenia zadźwięczały okute buty, kiedy sześciu strażników Ald'Kal unosząc wysoko tarcze wpadło do środka zabezpieczając wejście. Za nimi podążał odziany w szaro-płomienne szaty mag, którego twarz ukryta była za białą maską, strażnik-zaklinacz. Czarownik uderzył swoim kosturem w podłogę, a dźwięk uderzenia potęgowany magią odbił się od ścian rezydencji. Ognisty kryształ na czubku laski zaiskrzył mocniej.
- Z nakazu Rady każda istota obecna w tym domostwie, czy to człowiek, elf, krasnolud, nieumarły, demon, czy też inne wynaturzenie, ma poddać się i udać z nami do Asteryanu - oznajmił beznamiętnie zaklinacz, potęgując zaklęciem swój głos by słyszalny był w każdej części posiadłości. - Jakiekolwiek próby stawiania oporu zakończą się natychmiastową egzekucją. Taka jest wola Rady.
Kostur po raz kolejny uderzył w podłogę, a odgłos uderzenia rozbiegł się po pokojach. Wiadomość została przekazana, towarzyszący zaklinaczowi strażnicy ruszyli naprzód.

Zniecierpliwiony coraz mocniejszym stukaniem Ainz nieco przyśpieszył, a gdy był już na parterze i drzwi miał od siebie o rzut kamieniem, te wypadły z zawiasów z hukiem. Chłopak zdziwiony zatrzymał się w miejscu i spojrzał uważnie, nie był pewien czy widzi trzeźwo.
- Jakim prawem naruszacie posiadłość Mistrza Gowna?! - zapytał się strażników którzy weszli do pomieszczenia jako pierwsi, lecz za nimi kroczył jakiś inny mężczyzna, mag. Wtedy Ooal nieco się uspokoił i postanowił ukorzyć przed mądrzejszym. - Wybacz Panie. Jaka jest natura tej inspekcji? - zapytał się i nie stawiał żadnego oporu, nie miał zamiaru ginąć.

- Zdrada - odpowiedział krótko zaklinacz, kiedy jeden ze strażników zbliżył się do Ainza wyciągając żelazne kajdany. Młody czarodziej mógł zauważyć pobłyskujące w nich okruchy dwimerytu, materiału antymagicznego.
Zamaskowany czarodziej nie raczył powiedzieć już nic więcej w czasie swojej misji. Jeżeli Ainz dał się skuć - doskonale, wyprowadzono go na zewnątrz, gdzie wkrótce dołączyli do niego inni mieszkańcy rezydencji. Na ulicy stało również kilku dodatkowych strażników, którzy pilnowali dostarczanych przez kompanów więźniów. Nikt z grupy szturmowej nie był zbyt rozmowny.
Jeśli Ainz wolał stawiać opór... Cóż, mógł to zrobić, jednak trzeba było liczyć się z tym, że strażnik-zaklinacz nie żartował mówiąc o natychmiastowej egzekucji. W Ald'Kal natomiast nietrudno było umrzeć, zwłaszcza jeśli weszło się w drogę niewłaściwym ludziom. Władająca miastem Loża była zaś najmniej właściwymi ludźmi, którym można było wejść w drogę.
W przypadku pokojowego rozstrzygnięcia interwencji, domownicy Sandro zabrani zostali do Asteryanu. Młody adept najpewniej inaczej wyobrażał sobie pierwszy raz, kiedy przekroczy złote wrota strzeżone przez honorową gwardię nieumarłych, ale niestety rzeczywistość była jaka była... Prowadzony był w kajdanach w eskorcie strażników, na równi ze śmieciami jakie służyły jego panu. No, może strażnicy nie pozwalali sobie na dużą brutalność wobec niego. Wkrótce sprowadzono go do sal przesłuchań w lochach. Strażnicy usadzili go na prostym, drewnianym krześle przy pusty stoliku. Pokoik był ciasny i chłodny, miał gołe kamienne ściany. Po drugiej stronie stołu stało wolne krzesło. Miał chwilę dla siebie zanim ktoś przyjdzie.