Stare Ruiny

- Dobry pomysł - zabrał się od razu do odrzynania mieszków poległych rycerzy, którzy teraz układali się na stosie, by zostać spalonym. Po krótkim namyśle zabrał im też miecze, a po jeszcze krótszym hełmy. Kolczug i pozostałych fragmentów zbroi nie zamierzał już zabierać, bo by ich nie dał rady unieść, a tak mógł dojść z mieczami pod pachą do koni, by to wszystko umocować w jukach. Wkrótce wszystkie trupy już płonęły. Nagle znikąd pojawiła się mgła.
- Argh, to znowu ten elf! Przyszedł tu znowu żarty sobie stroić! Czy ja się kiedykolwiek od niego uwolnię?! Chodźmy już lepiej stąd - jeśli Anduin nie miał nic więcej do powiedzenia, ruszył do miejsca, gdzie zostawili konie. Na miejscu coś jeszcze sobie przypomniał.
- A gdzie jest czarodziejka?

Anduin spokojnym krokiem ruszył wraz z Durrengarem w stronę miejsca, gdzie zostawili konie, nie miał zamiaru wyprowadzać krasnoluda z błędu, gdy chodziło o mgłę. Ten elf i tak był strasznie niemiły. I jeszcze chował dwimeryt tak długo, a przecież był taki przydatny! Jak się spodziewał, koni nie było tam gdzie je zostawili. Trudno jest jednak spłoszyć konia, bez użycia ognia lub innych środków, a zwłaszcza bojowego. Elf kazał tylko Aurionowi złapać trop i doprowadzić ich do wierzchowców, po czym ruszył za psem.
- Właśnie o tym mówiłem, z tym wychędożeniem - odpowiedział Durrowi. - Wzięła kostur i zwiała, paskudny rudzielec. To jednak prawda, że nie maja duszy. W ogóle, jak masz na imię, bo chyba nie mówiłeś?

- A to wredna... UKRADŁA MI MÓJ DWIMERYT! - wydarł się na całe gardło. - Argh, jak mogła... - zacisnął pięści i opadł na kolana. - I co ja teraz zrobię? Mogłem go opchnąć, mogłem coś zarobić. Ale nie, musiała go ukraść. Każdy najemnik kupiłby go za uczciwą cenę, a znajdując debila zyskałbym kilka sztuk złota więcej. Przez chwilę klęczał tak na ziemi w milczeniu. - Ech, będę z tym musiał jakoś żyć... - powiedział ledwie słyszalnym głosem. Zebrał z ziemi upuszczone miecze i hełmy, a następnie przytroczył je do juków konia.
- Na imię mi Durrengar, a teraz ruszajmy stąd. To przeklęte miejsce działa mi na nerwy. Najpierw przeklęty elf, teraz przeklęta złodziejka... Ech, szkoda gadać. Jeśli Anduin nie miał nic do powiedzenia, rozpoczął podróż do karczmy.