Régine Charpentier z rodu Richelieu

Godność:
Régine Charpentier z rodu Richelieu

Rasa:
Ludzka

Wiek:
23 lata

Miejsce urodzenia:
Zamek Altenmark

Stanowisko/Zawód:
małżonka księcia Kirhelm



Wygląd:

Imponująca - tak najlepiej można określić Régine. Jej wysokie, szczupłe ciało emanuje dumą i pewnością siebie, których nie powstydziłby się i sam cesarz. Niebanalną, arystokratyczną urodą sprawia, że rozmówca najchętniej padłby do jej stóp i spełnił każdy rozkaz, a o gładkości jej lic opowiadają pieśni w całym Foye. Szczególnie zachwycać mogły jej długie, lśniące włosy barwy głębokiego brązu, lecz nawet one muszą ustąpić miejsca bystrym, pięknym oczom. Spoglądające spod gęstych, czarnych rzęs jasnobłękitne tęczówki zdawały się wnikać w duszę rozmówcy niewoląc go, a magnetyczna, wręcz hipnotyczna siła nie dawała o sobie zapomnieć przez długi czas.

Régine od zawsze potrafiła naginać innych do swojej woli. Już od najmłodszych lat wykazywała przemożny wpływ na otoczenie i jeśli ofiara tych magnetycznych oczu i zgrabnie dobranych słów w porę się nie spostrzegła, dziewczę bez problemu owijało ją sobie wokół palca. Mimo tego Régine nigdy nie lekceważyła przeciwnika, pozostawała czujna i spokojna, szukając słabych punktów i snując misterną sieć planów na osiągnięcie obranego celu. Zawsze wiedziała, jak się zachować, a inni darzyli ją respektem, gdyż, mimo że to nie ona była księciem Kirhelm, wszyscy czuli, że to jej należy się kłaniać niżej. Budziła szacunek poddanych, którzy w jej obecności zawsze wiedzieli, gdzie ich miejsce. Zazwyczaj wystarczyło jedno spojrzenie i wszyscy zabierali się pełną parą do pracy, czując presję rozkazów tej wyniosłej, władczej kobiety, do której czuli podświadomy lęk. A przecież zawsze była sprawiedliwa, opanowana... Cóż, jednak nie zawsze. Jej charakter skrywał w sobie drugie dno, nad którym zapanować potrafił tylko jej ukochany, starszy brat - jedyna istota, której władzę nad sobą uznawała. Otóż bywały dni, czy raczej momenty, w których spokój znikał z twarzy Régine. Kobieta w ułamku sekundy mogła wpaść w nieopisaną furię, niszcząc wszystko, co spotka na swojej drodze. Taki gniew najczęściej był uzasadniony i mijał po pewnym czasie, jednak zdarzały się chwile, gdy powody ataku nie były nikomu znane, a wtedy najbezpieczniej było oddalić się w jak największym pośpiechu.

Historia Régine zaczęła się w niespokojną noc pełną piorunów. Poród przebiegał wyjątkowo długo i groził śmiercią zarówno matki, jak i dziecka, jednak ostatecznie wszystko się udało. Gdy świat ujrzał maleńką dziewczynkę, burza ucichła, a księżna, tuląc córkę do piersi powiedziała "Ty jesteś Régine. Będziesz królową, uczynisz z Foye drugi Barilen!"

Jakiekolwiek by nie były ambicje madamme Richelieu, potomkini ich nie spełniła, a przynajmniej nie w takiej formie, jakiej kobieta chciała. Regina rosła zapatrzona w starszego brata, snując z nim własne marzenia, tworząc tajemne szyfry niemal równocześnie z nauką pisania. Już jako małe dziecko potrafiła zauroczyć każdego, nie było więc nic dziwnego w tym, że ojciec uwielbiał ją najbardziej spośród potomstwa. Pewnego dnia narodziło się też trzecie dziecko księcia Richelieu, chłopiec o imieniu Cesare. W tym samym czasie Armand zniknął. Wyjechał. Zrozpaczona stratą początkowo starała się wybłagać u ojca, żeby ją wysłał do brata, ale mężczyzna nie mógł się na to zgodzić. W zamian za to starał się dogodzić swojej księżniczce w każdy inny sposób. Wiele uchodziło jej płazem, towarzyszyła ojcu przy pracy, chłonąc przy tym jak najwięcej wiedzy o dyplomacji i władaniu księstwem.

Lata mijały, a rodzeństwo rosło. Regina nie potrafiła pokochać młodszego brata tak jak starszego, lecz mimo tego obudziła w Cesare bezwarunkową miłość i przywiązanie. Ot, kochane, szczere dziecko, chyba najnormalniejsze spośród książęcego potomstwa. Armand pisywał z siostrą, która wysyłała listy tak często, jak tylko się dało. Niby zawierały zwyczajną treść, typową dla kochającego się rodzeństwa... A jednak. Brat wiedział które słowa listu czytać i w jakiej kolejności, by ujawnił on swoje prawdziwe przesłanie. A były w nich plany. Wielkie plany, które miały zmienić całe Foye. Ale księżna miała też własne cele, które wiązały się z wysłaniem córki do swojej ojczyzny, czyli Barilenu, na Kwiecisty Dwór, gdzie panowała jej siostra. Nie obyło się bez awantury, w końcu dopiero co przywiązała się do drugiego brata, a już miała go stracić. Tak obudziła w sobie nienawiść, której pokłady rosły i rosły z każdym dniem.

W Barilen mieszkała od 12 roku życia. Nie bardzo jej się tam podobało na początku - tutejsze kobiety za bardzo przypominały jej matkę. Potrafiła jednak wczuć się w swoją rolę i szybko zjednała sobie pozostałe arystokratki. Najlepiej dogadywała się z kuzynką, która wprowadziła ją w niuanse dworskiej etykiety, a także w relacje między poszczególnymi osobistościami. Tam też nauczyła się wykorzystywać swój wdzięk do własnych celów, dla zabawy uwodząc różnych chłopców i zostawiając ich z niczym. Żaden jednak nie żywił do niej urazy, wszyscy wzdychali za jej urodą i nieprzeciętną osobowością, licząc, że kiedyś jednak się im poszczęści i ponętna mademoiselle do nich wróci. Oczywiście do żadnego nie wróciła.

Pobyt w ojczyźnie matki nauczył ją wiele, ukształtował jej charakter i pogłębił zdolności manipulowaniem innymi, jednak zakończył się w gwałtowny i nieoczekiwany sposób. Z zamku Altenmark przyszła wieść o śmierci ojca oraz o konieczności powrotu na jego pogrzeb i koronację brata. Z jednej strony żal jej było staruszka, ale w końcu to on rozdzielił ją z Armandem, prawda? Natomiast wizja spotkania z bratem znaczyła dla niej o wiele więcej, niż można by przypuszczać. Koniec z szyframi, koniec z pisaniem, w końcu będą mogli porozmawiać twarzą w twarz! Kwiecisty Dwór opuściła bez cienia smutku, a odesłanie ojca w zaświaty ani na moment nie poruszyło jej serca. Oto znów byli razem, ona i Armand, siostra i brat, jedna ambicja w dwóch rożnych ciałach. Nie zwlekali również z realizacją planów. Na pogrzebie starego władcy pojawił się syn jego dawnego przyjaciela - władca Kirholm, książę Jean Filip Charpentier. Był w sile wieku i nie budził w niej szczególnej odrazy, dlatego bez problemu go uwiodła, a tydzień później już byli zaręczeni.

W rodzinnym zamku pozostała jeszcze rok, który był najwspanialszym czasem w jej życiu. Całe dnie spędzała z Armandem, dzieląc z nim swoje poglądy i tkając sieć intryg, które miały im zapewnić sukces. Pogłębiła też przyjaźń z Cesarem, który nadal kochał siostrzyczkę, mimo że tyle kilometrów dzieliło ich przez całe trzy lata. W końcu jednak nadszedł ślub, a słowa zaczęły przeistaczać się w czyny. Regina rozkochała w sobie męża do szaleństwa. Owinięty wokół palca mężczyzna mniej lub bardziej świadomie słuchał sugestii żony, która z czasem przejęła zupełną kontrolę nad decyzjami męża. Urodziła też trójkę dzieci, które były jej czułym punktem i jedynymi istotami prócz braci, na których naprawdę jej zależało.

Umiejętności:

Wrodzone:
NIEZWYKŁA INTELIGENCJA
WRODZONA CHARYZMA

Nabyte:
Blef 1
Dyplomacja 3
Zastraszanie 1
Uwodzenie 2
Dowodzenie 2
Dworskie Wychowanie
Jazda konna 1
Sztylety 1
Szachy i warcaby 1



Wyposażenie:

Zawsze na sobie ma:
- Drogie, piękne odzienie
- Biżuterię z dwimerytu (kolczyki, naszyjnik, pierścień)
- Ukryty sztylet

Prócz tego jako żona księcia ma dostęp do wielu innych przedmiotów, a ponad to towarzyszy jej służba i ochrona.